Το δρομικό του όνειρο συνεχίζει να ζει ο δρομέας του Συλλόγου μας Βασίλης Γαλάνης ! Συμμετείχε και τερμάτισε σ’έναν ακόμη διεθνή ορεινό υπερμαραθώνιο και μάλιστα σ’ έναν από τους κορυφαίους αγώνες ορεινού τρεξίματος της Ευρώπης. Αυτήν την φορά βρέθηκε στα Πυρηναία όρη σε μία από τις μεγαλύτερες οροσειρές της Ευρώπης που βρίσκονται ανάμεσα στην Ισπανία και τη Γαλλία και αποτελούν το φυσικό σύνορο των δύο χωρών. Με έδρα το Ισπανικό χωριό Vielha σε υψόμετρο περίπου 1000 μέτρων δόθηκε η εκκίνηση του αγώνα : Val D Aran by UTMB συνολικής απόστασης 100 μιλίων (περίπου 162 χλμ. )και συνολικής υψομετρικής πάνω 10.000 μέτρα ! Ανάμεσα στους χιλιάδες δρομείς από όλων τον κόσμο συμμετείχε και ο Τρικαλινός Βασίλης Γαλάνης όπου κατάφερε να τερματίσει σε 44 ώρες και 53 λεπτά ! Πολλά συγχαρητήρια στον δρομέα μας !
Ας δούμε πώς έζησε την μοναδική εμπειρία ο Βασίλης :
Val D Aran by UTMB (162χλμ, +ΥΔ 10600) : Σαν βγεις στον πηγαιμό για το Chamonix να εύχεσαι να είναι ( και θα είναι…) μακρύς ο δρόμος…
Τον ερχόμενο Σεπτέμβριο συμπληρώνονται 2 χρόνια από την πρώτη επίσκεψή μου στο Chamonix και τη συμμετοχή μου στο εκεί φεστιβάλ αγώνων ορεινού τρεξίματος ( Ultra Trail du Mont Blanc) και συγκεκριμένα στον CCC των 100χλμ/ +ΥΔ 6000μ. Τόσο ο τόπος, όσο και η διοργάνωση, που θεωρείται κορυφαία και σημείο αναφοράς στο ορεινό τρέξιμο με γοήτευσαν και μέσα μου γεννήθηκε η επιθυμία για επιστροφή (κατά το δυνατόν σύντομα) με συμμετοχή στον φημισμένο UTMB των 170χλμ/+10000ΥΔ, που αποτελεί την κορωνίδα της διοργάνωσης και μάλλον τον πλέον φημισμένο αγώνα παγκοσμίως στον χώρο του ultra trail. Η συμμετοχή, όμως, αυτή δεν είναι καθόλου απλή υπόθεση, μιας και η μεγάλη ζήτηση από αθλητές ανά την υφήλιο, δημιουργεί λίστες αναμονής με αποτέλεσμα ο μέσος αθλητής να χρειάζεται, περίπου 3 χρόνια (με διαδοχικές κληρώσεις) μέχρι να πάρει το πολυπόθητο «οκ». Η διοργανώτρια αρχή εκμεταλλευόμενη το ισχυρό της brand name, στα τέλη του 2019 έλαβε την απόφαση να προχωρήσει σε συνδιοργάνωση αγώνων ανά τον κόσμο ( by UTMB), τους οποίους κατέστησε, κατά κάποιο τρόπο, προκριματικούς για τους αγώνες που λαμβάνουν χώρα στο Chamonix. Αυτό το γεγονός καθιστά ουσιαστικά απαραίτητη την συμμετοχή ενός αθλητή πρώτα σε αγώνα «by UTMB», αν θέλει να έχει ρεαλιστικές ελπίδες μιας πιο άμεσης συμμετοχής στον αντίστοιχο αγώνα του Ultra Trail du Mont Blanc και για αυτό ακριβώς τον λόγο δήλωσα συμμετοχή στην 1η έκδοση του Val d Aran by UTMB, μήκους 162 χλμ και θετικής ΥΔ 10600μ, που προγραμματιζόταν για τον Ιούλιο του 2020. Ο αγώνας, τελικά, αναβλήθηκε λόγω της πανδημίας και έτσι φτάσαμε στον Ιούλιο του 2021, οπότε και ταξίδεψα με την οικογένειά μου στην Ισπανία. Μετά από 4ήμερη παραμονή στην Βαρκελώνη μεταβήκαμε οδικώς στην Vielha, ένα ορεινό χωριό στα Πυρηναία όρη, με 1000μ υψόμετρο, που ήταν και η έδρα των αγώνων. Ο VDA ήταν στημένος ακριβώς στα πρότυπα του UTMB με ώρα έναρξης στις 18:00, ημέρα Παρασκευή (09/07). Εκατοντάδες δρομείς σταθήκαμε στην γραμμή της εκκίνησης (με συγκεκριμένο υγειονομικό πρωτόκολλο) και με το πέρας της αντίστροφης μέτρησης ξεκινήσαμε με ενθουσιασμό να ζήσουμε μια ακόμη ορεινή περιπέτεια. Ο αγώνας είχε όλα τα χαρακτηριστικά των αγώνων αυτού του τύπου ( ορεινοί αγώνες 100 μιλίων): «ατελείωτες» ανηφορές, δύο νύχτες στον αγώνα, μεγάλο αλπικό κομμάτι (με ότι αυτό συνεπάγεται για κλίσεις και τεραίν) και φυσικά έντονες εναλλαγές συναισθημάτων – μια μεγάλη πρόκληση διαχείρισης για τον αθλητή. Παρότι ο αγώνας είναι αρκετά πρόσφατος, λίγα σχετικά πράγματα έχουν προς το παρόν αποτυπωθεί στην μνήμη μου – στους αγώνες αυτούς, όσο κατακάθεται η σκόνη, τόσο αναδύονται μνήμες, που το πρώτο διάστημα φαντάζουν ξεχασμένες. Στην παρούσα φάση πιο έντονα θυμάμαι τα εξής:
1) Το ξεκίνημα: Έγινε μέσα σε πανηγυρικό κλίμα και σε έκανε πραγματικά να αισθάνεσαι κομμάτι μιας σημαντικής διοργάνωσης.
2) Την πρώτη ανάβαση στα 2500μ στον αγώνα. Ήταν γύρω στις 1μιση τα ξημερώματα της πρώτης νύχτας του αγώνα. Μια παρατεταμένη ανάβαση μας έφερνε σε ένα ολοένα και περισσότερο πετρώδες τεραίν με την κλίση να δυσκολεύει διαρκώς. Κάποια στιγμή βγήκαμε στο πέρασμα και αρχίσαμε πλέον να κινούμαστε σε ευθείες, με τον αέρα όμως να λυσσομανάει και εμάς να τρέχουμε σαν τα ποντίκια…
3) Το κομμάτι του αγώνα από το 70ο έως το 84ο χλμ. 14χλμ με 1400 μέτρα θετικής υψομετρικής διαφοράς υπό συνθήκες, σχεδόν, καύσωνα. Μια μεγάλη δοκιμασία σε μια ακόμη ατελείωτη ανηφόρα, όπου πρώτη φορά είδα σε αγώνα, εξαντλημένους αθλητές να ξαπλώνουν, ελλείψη σκιάς,στην άκρη του μονοπατιού κάτω από τον ήλιο, σε υψόμετρο της τάξης των 2000μ.
4) Την επίσκεψη της οικογένειάς μου. Στο 103ο χλμ στον σταθμο του καταφυγίου Beret, στα 1800μ, όπου μας περίμενε και το μοναδικό drop bag του αγώνα, με επισκέφθηκαν και με βοήθησαν η γυναίκα μου και η κόρη μου. Αξία ανεκτίμητη…
5) Τα 15 λεπτά ύπνου. Στο ξεκίνημα σχετικά της δέυτερης νύχτας του αγώνα άρχισα να νυστάζω και πήρα ένα τζελάκι με καφείνη. Μετά από λίγο συνειδητοποίησα ότι ήταν σαν να μην το είχα πάρει… και αποφάσισα ότι είχε έρθει η ώρα να κοιμηθώ. Στην άκρη του μονοπατιού και κάτω από έναν υπέροχο έναστρο ουρανό 15 λεπτά ήταν αρκετά για να με αναζωογονήσουν και να ξαναμπώ δυναμικά στον αγώνα.
4) Το κομμάτι του αγώνα από το 123ο έως το 138ο χλμ. Έφυγα από το σταθμό Banhs de Tredos γύρω στις 3 τα ξημερώματα της δεύτερης νύχτας, γεμάτος άγνοια για αυτό που έμελλε να είναι το απαιτητικότερο τμήμα του αγώνα. Συνεχόμενη ανάβαση διαρκείας σε έντονα πετρώδες τεραίν (ούτε λόγος για τρέξιμο), ώσπου ξεκίνησε το scrambling, δηλαδή η αναρρίχηση και η κίνηση πάνω σε ευμεγέθεις βράχους, που δεσπόζανε σε ένα σεληνιακό τοπίο. Μια απίστευτη σωματική και ψυχολογική δοκιμασία με ανταμοιβή να ξημερώσουμε σε μια εντυπωσιακή αλπική λίμνη περίπου στα 2600μ.
5) Τις αλπικές λίμνες των Πυρηναίων. Έχοντας ως μέτρο σύγκρισης τις ελληνικές «δρακόλιμνες» εντυπωσιάστηκα από τις πολυάριθμες τεράστιες λίμνες που συνάντησα πολλάκις διάσπαρτες στο βουνό.
6) Το τελείωμα του αγώνα. Πάντα ο τρόπος που κλείνει ο αγώνας μπορεί να αφήσει μια γλυκιά ή πικρή γεύση. Ειδικά όμως το να τελειώνεις δυνατά έναν Ultra είναι μια τρομερή εμπειρία. 8χλμ χωρίζανε τον τελευταίο σταθμό από την γραμμή του τερματισμού στην Vielha – καταρχάς 2χλμ ανάβασης και ακολούθως 6 συνεχόμενα κατηφορικά χιλιόμετρα. Με το ξεκίνημα της κατάβασης άρχισα να ανεβάζω ρυθμό σιγά σιγά και σύντομα βρέθηκα να τρέχω με ένα σταθερό tempo σε δασικό δρόμο. Η είσοδος στο μονοπάτι λίγο αργότερα δεν με ανέκοψε και παρότι αισθανόμουνα τα πέλματά μου να καίνε, αποφάσισα να το ζήσω μέχρι τέλους με ένταση – βίωσα μια δρομική έκσταση (είναι χαρακτηριστικό ότι προσπέρασα οποιονδήποτε βρήκα στο διάβα μου στα 6 αυτά χιλιόμετρα, περίπου 15 συναθλητές).
Κλείνοντας παραθέτω ΕΔΩ την αναπαραγωγή του αγώνα μου – καλή αντάμωση με υγεία σε δρόμους, δάση και βουνά!
Βασίλης Γαλάνης
sdtrikalon.com 