Σε ακόμη έναν υπερμαραθώνιο συμμετείχε και τερμάτισε το μέλος του Συλλόγου μας Βασίλης Γαλάνης! Αυτή την φορά ο Βασίλης άφησε τα αγαπημένα του βουνά και κινήθηκε σε ασφάλτινο τερέν τρέχοντας στον ιστορικό αγώνα «Ευχίδειος Άθλος» συνολικής απόστασης 107,5 χλμ. που καλύπτει τη διαδρομή Δελφοί – Πλαταιές . Το όνομά του είναι παρμένο από τον Ευχίδα, που κατά το μύθο έτρεξε αυτή την απόσταση το 479 π.Χ., μετά τη Μάχη των Πλαταιών, θέλοντας να φέρει στις Πλαταιές νέο «ιερό πυρ» από τους Δελφούς, γιατί οι κάτοικοι θεωρούσαν ότι αυτό που είχαν μολύνθηκε από την παρουσία των Περσών. Διαβάστε πως έζησε αυτήν την μοναδική εμπειρία ο δρομέας μας που του αξίζουν «Πολλά Συγχαρητήρια» και καλή αποκατάσταση !

Μετά και την συμμετοχή μου σε διάφορους ορεινούς αγώνες  υπεραπόστασης στην Ελλάδα και το εξωτερικό γεννήθηκε μέσα μου η επιθυμία να δοκιμάσω κάτι ανάλογο και επί ασφάλτου αυτή την φορά. Επέλεξα, λοιπόν, την διοργάνωση του Ευχίδειου Άθλου, μία από τις πλέον ιστορικές διοργανώσεις υπεραπόστασης στην Ελλάδα, που περιλαμβάνει 3 αγώνες: Δρόμος των Μουσών 59χλμ, Κλασσικός Ευχίδειος Άθλος 107,5χλμ (στον οποίο και συμμετείχα)  και Ευχίδειος Υπεράθλος 215χλμ.

Η έναρξη του αγώνα των 107,5χλμ ήταν προγραμματισμένη για τα ξημερώματα του Σαββάτου 07/05 από τους Δελφούς. Εκεί λοιπόν είχα δώσει ραντεβού με 2 καλούς φίλους που αποδέχθηκαν την πρόσκλησή μου να αποτελέσουν την ομάδα υποστήριξής μου στην διάρκεια του αγώνα και λίγο πριν τα μεσάνυχτα 83 άτομα σταθήκαμε στην γραμμή της εκκίνησης στο κέντρο των Δελφών. Ο αγώνας ξεκινούσε με μια συνεχόμενη ανάβαση περί τα 12χλμ που κατέληγε στην Αράχωβα και από εκεί ακολουθούσε κατάβαση μέχρι το ιστορικό μαρτυρικό Δίστομο, όπου στο 27,5 χλμ. υπήρχε ο πρώτος κεντρικός σταθμός του αγώνα και όπου για πρώτη φορά συναντήθηκα με την ομάδα υποστήριξής μου και έκανα μια ολιγόλεπτη στάση. Ο καιρός ήταν σχετικά κρύος για την εποχή και κυρίως είχε έντονο αέρα, που κατά διαστήματα ταλαιπωρούσε τους δρομείς. Τα επόμενα 13 χλμ. ήταν χωρίς ιδιαίτερες ανηφορικές ή κατηφορικές κλίσεις μέχρι το 40^ο  περίπου χλμ., οπότε και ξεκινούσε η ανάβαση του όρους Ελικώνα με μεγάλες ανηφορικές κλίσεις μέχρι το χωριό Κυριάκι στο 45^ο περίπου χλμ., στα 1050μ υψόμετρο. Αυτό ήταν ένα κομμάτι του αγώνα που το έζησα με αρκετή ένταση, χωρίς να μπω σε λογική συντήρησης δυνάμεων  για την συνέχεια, γεγονός το οποίο πιθανώς με «χρέωσε» δρομικά στην συνέχεια. Από το Κυριάκι συνεχίζονταν η ανηφόρα – όχι με τόσο έντονη κλίση όμως –μέχρι το πανέμορφο οροπέδιο της Αρβανίτσας (μια περιοχή που μου θύμισε τα περτουλιώτικα λιβάδια), όπου το ξημέρωμα μας βρήκε στην καρδιά του ελατοδάσους, στο 52,5χλμ , και όπου ήταν και το ψηλότερο σημείο του αγώνα. Λίγο παρακάτω ξεκινούσαν κατηφορικές κλίσεις πλέον, που κάνανε κατά διαστήματα τους τετρακέφαλους μου να πονάνε μέχρι το χωριό Αγ. Άννα στο 59^ο χλμ, με τον δεύτερο κεντρικό σταθμό του αγώνα. Η ομάδα υποστήριξής με βοήθησε να αλλάξω ρούχα, μιας και είχε αρχίσει να ανατέλλει ο ήλιος και ο καιρός είχε ζεστάνει, έφαγα στα γρήγορα και συνέχισα την διαδρομή, η οποία αρχικά ήταν χωρίς κλίσεις, αλλά λίγο αργότερα ξεκινούσανε κατηφορικές «κορδέλες» με θέα στον κορινθιακό κόλπο. Μια παρατεταμένη κατάβαση μας έβγαλε τελικά στον κάμπο, στο χωριό Θίσβη στο 72,5 περίπου χλμ., με 35 χλμ. να απομένουν για τον τερματισμό με ελαφριά ανηφορική κλίση πλέον. Εν συνεχεία διέσχισα διαδοχικά τα χωριά Ξηρονομή και Ελλοπία για να καταλήξω στα ιστορικά Λεύκτρα στο 95^ο περίπου χιλιόμετρο, με τα πόδια μου να έχουν σφίξει αρκετά πλέον. Στον σταθμό αφιέρωσα λίγο χρόνο σε διατάσεις, πράγμα επώδυνο, αλλά απαραίτητο στο συγκεκριμένο χρονικό σημείο και συνέχισα με το μοναδικό χωμάτινο κομμάτι της διαδρομής, διασχίζοντας το κανάλι του Μόρνου. Βγαίνοντας από τον χωματόδρομο και λίγο παρακάτω συνάντησα τον τελευταίο σταθμό στην διασταύρωση Καπαρελλίου στο 102,5 χλμ και μετά από σύντομη στάση ξεκίνησα για τα τελευταία 5χλμ που με οδήγησαν στις Πλαταιές και τον τερματισμό αυτού του πολύ όμορφου και ιδιαίτερου αγώνα υπεραπόστασης. Για την ιστορία τερμάτισα 36^ος μεταξύ 72 αθλητών που πήρανε χρόνο, με 13:54:24, ενώ υπήρξανε και 11 εγκαταλείψεις.

Ο Ευχίδειος Άθλος θα αποτελέσει σίγουρα ένα σημείο αναφοράς στους αγώνες μου μιας και αποτελεί τον πρώτο μου αγώνα υπεραπόστασης επί ασφάλτου. Ήταν μια πολύ όμορφη εμπειρία για εμένα και αυτό έχει να κάνει και με το γεγονός ότι είχα μία ομάδα αποτελούμενη από 2 φίλους μου, να με ακολουθεί από σταθμό σε σταθμό (πράγμα που δεν είναι εφικτό για παράδειγμα στους αντίστοιχους ορεινούς αγώνες) και να με υποστηρίζει τόσο υλικά, όσο και ψυχολογικά στις δύσκολες συνθήκες του αγώνα. Μελανό σημείο αποτέλεσε η διαπίστωση ότι τα βουνά της Βοιωτίας είναι γεμάτα ανεμογεννήτριες. Επίσης φτάνοντας στα ιστορικά Λεύκτρα υπέστη ένα σχετικό σοκ διαπιστώνοντας ότι εκτός από τις ανεμογεννήτριες που υπήρχανε στο βουνό πίσω από το χωριό, 5-6 ανεμογεννήτριες δεσπόζανε εντός (!) του χωριού. Πραγματικά δεν έχω ξαναδεί κάτι παρόμοιο και θα δυσκολευόμουνα να το πιστέψω αν δεν το έβλεπα με τα μάτια μου -είναι όμως μια θλιβερή πραγματικότητα.