Το δρομικό του όνειρο συνεχίζει να ζει ο δρομέας του Συλλόγου μας Βασίλης Γαλάνης ! Συμμετείχε στα τέλη Αυγούστου και τερμάτισε  σ’έναν από τους κορυφαίους ορεινούς υπερμαραθωνίους του κόσμου.Βρέθηκε στις Άλπεις, στο Γαλλικό χωριό Chamonix, όπου έλαβε μέρος στον αγώνα Ultra-Trail du Mont-Blanc (UTMB) συνολικής απόστασης 100 μιλίων (170 χλμ.) και περισσότερων από 10.000 μέτρων θετικής υψομετρικής διαφοράς και έγινε ο πρώτος δρομέας του Συλλόγου που τερμάτισε στον συγκεκριμένο αγώνα ! Διαβάστε πώς έζησε ο Βασίλης την μοναδική εμπειρία της συμμετοχής του στο Ultra-Trail du Mont-Blanc (UTMB) :

Η Παρασκευή, 26/08, ήταν η πολυαναμενόμενη  ημέρα έναρξης του UTMB (171χλμ, +ΥΔ 10000), του αγώνα – κορωνίδα του ομώνυμου ετήσιου φεστιβάλ ορεινών υπεραποστάσεων με έδρα το Chamonix Mont Blanc. Ο καιρός «χάλασε» ελαφρώς την Παρασκευή με σποραδικά ψιλόβροχα να κάνουν την εμφάνισή τους. Η εξέλιξη αυτή, σχετικά με τις υψηλές θερμοκρασίες που επικρατούσαν τις προηγούμενες ημέρες, ήταν ιδανική για τους αθλητές του αγώνα, που ξεκίνησε ως είθισται στις 6μμ της Παρασκευής με χιλιάδες συμμετέχοντες να διασχίζουν τον κεντρικό πεζόδρομο της πόλης και χιλιάδες επίσης κόσμου να μας αποχαιρετούν σε πανηγυρικό κλίμα.

Μετά τα πρώτα περίπου 7χλμ, όπου δεν είχαμε μεγάλες εναλλαγές των κλίσεων μπήκαμε για πρώτη φορά σε ανηφορικό μονοπάτι με έντονη κλίση, ακολούθησε ανάβαση διαρκείας και εν συνεχεία μια απότομη κατάβαση για το St Gervais. Εκεί στο 21^ο χλμ μας περίμενε μια εκπληκτική υποδοχή, με την πόλη να είναι κυριολεκτικά «στο πόδι» και τους ντόπιους μαζί με πολλά παιδιά να μας υποδέχονται «εν χορώ», γεγονός που ανέβαζε κατακόρυφα την διάθεση των αθλητών και μας γέμιζε με θετική ενέργεια για την συνέχεια. Μπαίναμε στην 1^η νύχτα , ήμασταν όμως ξεκούραστοι ακόμα και «ανεβασμένοι» από την υποδοχή στο St Gervais, ενώ ο καιρός επίσης ήταν ιδανικός, οπότε όλα έβαιναν καλώς. Ακολουθούσαν 10χλμ ελαφράς ανηφορικής κλίσης και στο 31^ο χλμ έφτασα λίγο πριν τις 11μμ της Παρασκευής στο Les Contamines, στον πρώτο σταθμό που επιτρέπονταν η εξωτερική υποστήριξη. Έφαγα, έκανα την πρώτη αλλαγή ρούχων και συνέχισα όντας σε καλή κατάσταση. Η συνέχεια ήταν ανηφορική, καταρχάς ήπια για 4 περίπου χλμ και ακολούθως μπαίναμε σε μονοπάτι έντονης κλίσης μέχρι το Refuge de la Croix Bonhomme στο 45^ο χλμ και σε υψόμετρο 2443μ (που ήταν και το μεγαλύτερο μέχρι εκείνη την στιγμή), όπου έφτασα στις 3πμ του Σαββάτου 27/08. Ακολουθούσαν 5 κατηφορικά χλμ μέχρι το σταθμό στο Les Chapieux στο 50^ο χλμ και από εκεί ανάβαση διαρκείας με προορισμό το πέρασμα Col de la Seigne στα 2500μ. Η ώρα περνάει και έχω μπει στο δύσκολο δίωρο 4 – 6, με την νύστα να αυξάνεται και τα βλέφαρα και τα πόδια να βαραίνουν. Επέλεξα να μην κοιμηθώ το πρώτο βράδυ του αγώνα και γύρω στις 5πμ πήρα ένα τζελάκι καφείνης για να με βοηθήσει να συνεχίσω την κοπιαστική ανάβαση. Γύρω στις 6.30πμ φτάνω στο εν λόγω πέρασμα και εισέρχομαι πλέον στην ιταλική επικράτεια. Κινούμαστε σε αλπικό πεδίο, πολύ βραχώδες, κατηφορίζουμε ελαφρώς για να ανέβουμε ξανά μετά από λίγο. Σε ένα σχετικά εύκολο σημείο προσπαθώ να τρέξω σε μια κατηφόρα και οι παλμοί μου άμεσα ανεβαίνουν αφύσικα – μια ξεκάθαρη επίδραση του υψομέτρου. Η φάση αυτή ολοκληρώνεται με ανάβαση σε πέρασμα μεταξύ των Pyramides Calcaires, σε ένα από τα ψηλότερα σημεία του αγώνα, λίγο πάνω από τα 2500μ και εκεί ενώ έχει πλέον ξημερώσει ο αγώνας μας χαρίζει ένα υπέροχο σκηνικό. Ξεκινώντας την κατάβαση μετά το πέρασμα αντικρίζουμε από την μία πλευρά ένα πελώριο παγετώνα με πολυάριθμους καταρράκτες να ξεκινάνε από εκεί και να εξελίσσονται σε ποταμάκια και από την άλλη πλευρά μια απόκρυμνη κορυφή με μεγάλες σάρες στην βάση της.

Το μονοπάτι μας είναι σταθερά πετρώδες και κατηφορίζει πλέον με απώτερο προορισμό το Courmayeur και τον εκεί κεντρικό σταθμό ανεφοδιασμού στο 80^ο χλμ. Πριν από αυτό όμως θα συναντήσω πρώτα, περίπου στις 8πμ του Σαββάτου, μια μικρή λίμνη την Lac Combal με ένα μικρό σταθμό στο 68^ο χλμ, οπότε και θα διακοπεί η κατάβαση – ακολουθεί ένα σχετικά επίπεδο κομμάτι και εν συνεχεία θα χρειαστεί να «κερδίσουμε» γύρω στα 400μ θετικής υψομετρικής διαφοράς. Εντωμεταξύ ο ήλιος έχει ανατείλει και δυστυχώς ο καιρός έχει αλλάξει. Η δροσιά της Παρασκευής έχει δώσει την θέση της στην ζέστη του Σαββάτου, γεγονός που σταδιακά με αποδυναμώνει. Σταδιακά νοιώθω τις δυνάμεις μου να με εγκαταλείπουν και νοιώθω χαρακτηριστικά να «με κόβει κρύος ιδρώτας», ενώ έχω επίσης την αίσθηση ότι έχω χλωμιάσει. Κοιτάζοντας προς τα πίσω θεωρώ ότι η κατάσταση αυτή προέκυψε ως αποτέλεσμα της στέρησης ύπνου / κόπωσης και της έκθεσης στον ήλιο , που δεν είχε πολύ ώρα που είχε ανατείλει και έτσι δεν είχα προλάβει να συνειδητοποιήσω την επίδρασή του επάνω μου. Παράλληλα έχει κοπεί η όρεξή μου και μετά δυσκολίας μπορώ να φάω οτιδήποτε, οπότε συνεχίζω ουσιαστικά όπως όπως με την ελπίδα κάποια στιγμή να φτάσω στο Courmayeur. Ευτυχώς 4χλμ πριν το Courmayeur στο 76^ο χλμ υπάρχει ένας μικρός σταθμός, ονόματι Checruit-Maison Vieille, όπου φτάνω εξαντλημένος γύρω στις 10:15 και συνειδητοποιώ ότι είμαι στα πρόθυρα υπογλυκαιμίας. Καταβροχθίζω στην κυριολεξία κάποια γλυκά που βρίσκω εκεί, ενώ στην συνέχεια σειρά έχουν το κασέρι και τα αλλαντικά. Αφού αναπληρώθηκαν κάπως τα εξαντλημένα ενεργειακά αποθέματα ξεκίνησα για τα 4 τελευταία κατηφορικά χιλιόμετρα μέχρι το Courmayeur, τα οποία βέβαια δεν αποδείχθηκαν απλή υπόθεση μιας και ειδικά στα 2 τελευταία χιλιόμετρα χάναμε πολλά μέτρα υψομετρικής διαφοράς, που σημαίνει ότι είχαμε να αντιμετωπίσουμε απότομες κλίσεις που δοκιμάζουν τα πονεμένα μας πόδια, αλλά κάποια στιγμή επιτέλους όλα αυτά ήταν ιστορία και λίγο μετά τις 11πμ του Σαββάτου εισήλθα στον σταθμό. Καταρχάς μας παραδίνονται οι σάκοι ανεφοδιασμού, που είχαν παραδοθεί πριν την έναρξη του αγώνα στο Chamonix και ακολούθως συναντώ την αδερφή μου, που είχε έρθει στον σταθμό για να με υποστηρίξει. Ο μεγάλος συνωστισμός προκαλεί διαφόρων ειδών δυσκολίες με αποτέλεσμα να χάνεται χρόνος, αλλά έστω και με καθυστέρηση αλλάζω τελικά πλήρως ρούχα, κάλτσες, παπούτσια και ετοιμάστηκα για πορεία κάτω από έντονο ήλιο. Έφαγα λίγο και φεύγοντας έδωσα ραντεβού με την αδερφή μου στον επόμενο σταθμό που επιτρέπονταν η εξωτερική υποστήριξη, στο Champex – Lac, στο 126^ο χλμ.

Βγαίνοντας από τον σταθμό διαπιστώνω ότι ο ήλιος παραμένει άλυτο πρόβλημα και εκτιμώ ότι είναι ο κύριος παράγοντας πτώσης της απόδοσής μου. Η ανάβαση για το Refuge Bertone στο 85^ο χλμ εξελίσσεται σε «γολγοθά», αλλά τουλάχιστον η συνέχεια μετά από εκεί μέχρι το Arnouvaz στο 98^ο χλμ ήταν χωρίς ιδιαίτερες κλίσεις, γεγονός που δεν αλλάζει όμως την μέτρια απόδοσή μου. Από το Arnouvaz φεύγω λίγο πριν τις 6μμ του Σαββάτου με την έκθεση στον ήλιο να συνεχίζεται. Ακολουθεί μια ακόμη «ατελείωτη» αλπική ανάβαση – θυμάμαι καθαρά τις στιγμές της μεγάλης αυτής δοκιμασίας και μεταξύ άλλων θυμάμαι χαρακτηριστικά να παίρνω κουράγιο από τον μεγάλο αγώνα που βλέπω να δίνουν οι συναθλητές μου. Μετά από αλλεπάληλες απογοητεύσεις και εναλλαγές συναισθημάτων φτάνω γύρω στις 7.30μμ στο πέρασμα Grand Col Ferret στα 2537μ που αποτελεί και ιταλοελβετικό σύνορο. Ο ήλιος έχει ευτυχώς πλέον υποχωρήσει και ο παράγοντας αυτός αποδείχθηκε καθοριστικός στην μετέπειτα βελτίωση της απόδοσής μου – από το Grand Col Ferret μέχρι τον επόμενο σταθμό στο La Fully ανεβαίνω μέσα σε 10 κατηφορικά χιλιόμετρα 129 θέσεις στην γενική κατάταξη και 330 θέσεις συνολικά μέχρι τον τερματισμό στο Chamonix. Το κομμάτι μέχρι το σταθμό στο La Fully, στο 112^ο χλμ, κυλάει ιδανικά τρέχοντας με ένα ήπιο τέμπο χωρίς καν τη χρήση μπατόν, με τα πόδια να ανταποκρίνονται πλήρως στην «πρόκληση». Φτάνω στο σταθμό γύρω στις 9μμ και μετά το φαγητό αποφασίζω να κάνω μια πρώτη προσπάθεια να κοιμηθώ, που δυστυχώς αποβαίνει άκαρπη, λόγω της φασαρίας που επικρατεί και του φωτισμού. Παρόλα αυτά μόνο και μόνο το γεγονός ότι έκλεισα τα μάτια μου για σχεδόν 10 λεπτά φαίνεται να με φρεσκάρει προσωρινά και ξεκινάω για το Champex. Το κομμάτι των 14 χιλιομέτρων για το Champex αποδείχθηκε δυσκολότερο του αναμενομένου, παρότι αρχικά κατηφορικό, μιας και ήταν ιδιαίτερα «τεχνικό» με πολλές ρίζες και πέτρες και απότομες κλίσεις κατά διαστήματα, ενώ τα τελευταία 4χλμ ήταν ανηφορικά. Στο ξεκίνημα της ανηφόρας αυτής – γύρω στις 11μμ – αισθάνομαι αδύναμος και αποφασίζω να κάνω 2^η προσπάθεια να κοιμηθώ, στην άκρη του μονοπατιού αυτήν την φορά. Δυστυχώς αθλητές περνάνε με μεγάλη συχνότητα με αναμμένους τους φακούς φυσικά και δεν τα καταφέρνω και πάλι να κοιμηθώ. Και πάλι αισθάνομαι ένα σχετικό φρεσκάρισμα από την δεκάλεπτη στάση και φρεσκαρισμένος ξεκινάω την ανάβαση για να φτάσω τελικά στον σταθμό του Champex στο 126^ο χλμ στις 00:30 τα ξημερώματα της Κυριακής. Εκεί συναντώ και πάλι την αδερφή μου, που με βοηθάει με την αλλαγή ρούχων και την αναδιάταξη του σακιδίου, τρώω, πάω τουαλέτα και ψάχνω απεγνωσμένα μέρος να κοιμηθώ. Περνάω από τα ιατρεία, όπου το σκηνικό θυμίζει λίγο εμπόλεμη ζώνη, με πολύ κόσμο να είναι τυλιγμένος με αλουμινοκουβέρτες, με συμπτώματα προφανώς υποθερμίας. Τελικά βρίσκω ένα στρώμα, όπου ξαπλώνω και καλύπτω το πρόσωπό μου με μια κουβέρτα για να μπορέσω να κοιμηθώ. Αισθάνομαι τα κλειστά μου μάτια να καίνε. Προσπαθώ να μην σκέφτομαι, αλλά είμαι σε υπερένταση και σε συνδυασμό με την φασαρία, δυστυχώς και αυτή μου η προσπάθεια για ύπνο δεν έχει το επιθυμητό αποτέλεσμα. Όταν συμπλήρωσα δεκάλεπτο σηκώθηκα και αφού αποχαιρέτησα την αδερφή μου βγήκα από τον σταθμό σε πολύ καλή κατάσταση. Το πρώτο κομμάτι πιο «δρομικό», χωρίς ιδιαίτερες κλίσεις κινούνταν στην αρχή δίπλα στην λίμνη του Champex, σύντομα όμως ξεκίνησε μια πολύ δυνατή ανάβαση σε ιδιαίτερα τεχνικό πεδίο, όπου κερδίζοντας περίπου 800μ θετικής υψομετρικής διαφοράς φτάσαμε πάνω από τα 2000μ, από όπου και θα ξεκινήσει η κατάβαση για το Trient. Αισθάνομαι καλά και φτάνοντας στο σταθμό του Trient στο 142^ο χλμ με υποδέχονται με συρτάκι στα μεγάφωνα. Το σκηνικό είναι σουρεαλιστικό – κοντεύει 5 τα ξημερώματα της Κυριακής και κάπου στο Trient της Ελβετίας ψευτοχορεύω συρτάκι άγνωστος μεταξύ αγνώστων, μα τόσο αλληλέγγυος με όλους αυτούς τους συναθλητές που με περιτριγυρίζουν στον σταθμό, που ο καθένας δίνει τον δικό του «νυν υπέρ πάντων αγώνα». Κάνω μάλιστα και μια βιντεοκλήση στην γυναίκα μου για να γίνει και αυτή μάρτυρας της «ιδιαίτερης» αυτής κατάστασης και με την ευκαιρία επιβεβαιώνουμε και το ραντεβού μας για τον επόμενο σταθμό στο Vallorcine στο 153^ο χλμ.

Μετά το Trient ακολουθεί για πολλοστή φορά ανάβαση διαρκείας στην αρχή ως συνήθως με ηπιότερες και εν συνεχεία με μεγαλύτερες κλίσεις, ώστε σε 5 περίπου χλμ να «κερδηθούν» περί τα 800 μέτρα θετικής υψομετρικής διαφοράς. Ξεκινώντας το πιο απότομο κομμάτι της ανάβασης αισθάνομαι ελαφρώς να ζαλίζομαι και ότι δεν μπορώ να συνεχίσω με ασφάλεια την ανάβαση, οπότε συνειδητοποιώ για μια ακόμη φορά την ανάγκη για ύπνο. Εδώ θα σταθώ τυχερός μιας και υπάρχει ένα απόμερο άνοιγμα όπου θα ξαπλώσω και θα καταφέρω τελικά να κοιμηθώ ένα τέταρτο. Ξυπνάω και ανανεωμένος συνεχίζω την ανάβαση με καλό ρυθμό και παρομοίως την κατάβαση για το Vallorcine, σε κάποιο σημείο, μάλιστα, της οποίας εισερχόμαστε στην γαλλική επικράτεια και πλέον αδημονώ να φτάσω στον σταθμό, όπου ξέρω ότι με περιμένουν η γυναίκα και η κόρη μου. Έχει ξημερώσει όταν φτανώ πια στο σταθμό και εκεί με περιμένει η πιο γλυκιά υποδοχή με πλείστες ερωτήσεις από την εξάχρονη κόρη μου. Τρώω, αλλάζω ρούχα, ξεκουράζομαι λίγο περνώντας χρόνο με την οικογένειά μου και ετοιμάζομαι για μια τελευταία δυνατή ανάβαση κάτω από τον ήλιο που ανατέλλει και πάλι. Αποχαιρετώ την γυναίκα και την κόρη μου με μια γλυκιά προσμονή να τις ξαναδώ στον τερματισμό στο Chamonix μετά από λίγες ώρες και ξεκινάω σε καλή κατάσταση τα πρώτα χιλιόμετρα μετά τον σταθμό που δεν έχουν κάποια ιδιαίτερη υψομετρική διαφορά. Λίγο παρακάτω στο 156^ο χλμ ξεκινά η τελευταία και ίσως πιο επιθετική ανάβαση του αγώνα. Ο UTMB δείχνει για μια ακόμη φορά τα δόντια του και ο ιδρώτας ρέει άφθονος, πλέον όμως φαίνεται ξεκάθαρα «φως στην άκρη του τούνελ» – ο τερματισμός είναι σχεδόν βέβαιος πια και εγώ είμαι αποφασισμένος να ολοκληρώσω τον αγώνα. Η ανάβαση σε πολύ τεχνικό πεδίο ολοκληρώνεται μετά από περίπου 1μιση ώρα και ακολουθεί μια μεγάλη τραβέρσα μέχρι το σταθμό La Flegere στο 164^ο χλμ, από όπου απομένουνε 7 κατηφορικά χλμ μέχρι το Chamonix. Η κατάβαση δεν είναι απλή υπόθεση μιας και είναι απότομη και τεχνική και δοκιμάζει για μια τελευταία φορά τα πόδια όσων έφτασαν μέχρι εκεί, αλλά κάποια στιγμή τελικά πατάμε άσφαλτο.

Ο τερματισμός στο Chamonix είναι ονειρικός. Με περιμένουν υπομονετικά η γυναίκα μου, η κόρη μου, η αδερφή μου και τα ανήψια μου και περνάμε όλοι μαζί την αψίδα του τερματισμού γράφοντας την δική μας μικρή ιστορία. Με χρόνο 42:56:31 κατάφερα να ολοκληρώσω έναν από τους πιο εμβληματικούς αγώνες ορεινών υπεραποστά-σεων παγκοσμίως και πραγματικά οι λέξεις είναι μικρές για να περιγραφούν τα συναισθήματα. Για τους λάτρεις των αριθμών η αναλυτική εξέλιξη του αγώνα μου, τα περάσματα μου από τους σταθμούς και η εξέλιξη της κατάταξης μου φαίνονται εδώ  https://live.utmb.world/utmb/runners/2519 , ενώ στο παρακάτω λινκ υπάρχει και ακριβής αναπαράσταση της πορείας μου στον αγώνα  https://www.relive.cc/view/v8qVBjJn47q