Σαν σήμερα, πριν ακριβώς ένα χρόνο, αποφάσισα, μετά από πολλά χρόνια απραξίας, να ξανασχοληθώ με ένα άθλημα. Το πιο βαρετό άθλημα, στο μυαλό μου εκείνη την στιγμή, ήταν το τρέξιμο. Δεν μπορεί σκέφτηκα, κάτι θα βρίσκουν τόσοι τρελοί και πάνε και τρέχουν…
Το να ξεκινήσεις το τρέξιμο, ίσως είναι το πιο εύκολο και οικονομικά επιτεύξιμο (αρχικά) άθλημα. Φοράς τα αθλητικά σου και μια φόρμα και πας σε ένα γήπεδο – δρόμο – πάρκο και τρέχεις! Κατέβασα και μια εφαρμογή που σε κυνηγάνε πεινασμένα Zombies («Zombies Run!» για όποιον ενδιαφέρεται) και έφυγα το ομιχλιασμένο βράδυ της 16ης Οκτώβρη του 2015 για το τοπικό πάρκο του Αι Γιώργη, προς έκπληξη της συζύγου, που είχε βαρεθεί να με βλέπει μπροστά στον υπολογιστή.
Έβαλα τα ακουστικά μου, άνοιξα το προγραμματάκι με τα Zombies και ξεκίνησα να τρέχω. Σύντομα, διαπίστωσα ότι δεν μπορώ να τρέξω πάνω από 50 μέτρα και περπατώντας ακόμη μισή ώρα, γύρισα καταϊδρωμένος στο σπίτι. Απογοητευμένος αλλά και θυμωμένος με τον εαυτό μου, άρχισα να ψάχνω για το τρέξιμο στο internet. Πώς να ξεκινήσεις, πώς να τρέχεις, τι πρόγραμμα να ακολουθήσεις κλπ κλπ κλπ!
Δύο μέρες μετά, με νέα προγράμματα στο κινητό (Zombies Run, Couch to 5k αν δεν έχει ζόμπι να σε κυνηγάνε ποιος ο λόγος να τρέχεις;) και γεμάτος αυτοπεποίθηση, διαπίστωσα ότι συνεχίζω να μην μπορώ να τρέξω… δεν το έβαλα όμως κάτω και ξαναπήγα μετά από 2 μέρες και ξανά και ξανά ώσπου μια μέρα, κάπου την πέμπτη εβδομάδα απ’ όταν ξεκίνησα, κατάφερα να τρέξω 3χλμ! Σιγά σιγά τα 3 γίνανε 5, τα 5 γίνανε 10 και τώρα προετοιμασία για ημιμαραθώνιο…
Το τρέξιμο έγινε η καθημερινή συζήτηση. Ο πόνος στα πόδια μια γλυκιά αίσθηση ικανοποίησης και οι ώρες προπόνησης, έγιναν χρόνος χαλάρωσης και προσωπικής ηρεμίας. Μέσα σε ένα χρόνο έτρεξα συνολικά 1150χλμ σε όλες τις καιρικές συνθήκες, πιάστηκα σε όλους τους μυς του σώματος, έβγαλα φουσκάλες στα πόδια, έκαψα τις ρόγες από την τριβή στις ιδρωμένες μπλούζες, έβγαλα άκανθα φτέρνας και τελευταία μου πονάει το γόνατο… συγχρόνως όμως έκοψα το κάπνισμα, έμαθα να τρώω σωστά, έχασα 15 κιλά, ξαναείδα τους κοιλιακούς μου, ανέβηκε η αυτοπεποίθησή μου, έχω περισσότερη ενέργεια, έκανα καινούργιους φίλους, έμαθα τα πάντα για το τρέξιμο, εκτίμησα την υγεία και τη ζωή… έγινα καλύτερος άνθρωπος.
Αν πριν ένα χρόνο μου έλεγε κάποιος να πάμε να τρέξουμε ή γενικά να αθληθούμε θα του έλεγα ότι είναι τρελός και να πάμε καλύτερα για κανένα καφέ… σήμερα μετράω τις ώρες για την επόμενη προπόνηση ή αγώνα, αλλά και προσπαθώ να κάνω τους άλλους να ξεκινήσουν. Ποιος ξέρει μπορεί εσύ τώρα που διαβάζεις αυτή την ιστορία να πάρεις την απόφαση και να πεις: «Αφού το έκανε αυτός ο μουρλός, μπορώ να το κάνω και εγώ!»
Σας εύχομαι λοιπόν, να βρείτε και εσείς το χειρότερο δυνατόν άθλημα, κατά την άποψή σας, και να το δοκιμάσετε. Προσοχή όμως … ο αθλητισμός είναι εθιστικός και η τρέλα που πάει μαζί του μη αναστρέψιμη…

Απόστολος Τσόγιας